Adil is een grote, sterke jongen van 18 jaar. Hij heeft een ernstige verstandelijke beperking. Hij woont sinds vijf jaar in een zorginstelling en sinds vier jaar op een woongroep aan de Weteringskade. Hier wonen nog 5 andere cliënten met moeilijk verstaanbaar gedrag en een grote behoefte aan structuur.
Adil is een jongen van Turkse afkomst. Zijn ouders spreken gebrekkig Nederlands. Het moslimgeloof speelt een grote rol bij het gezin waar hij is opgegroeid. Helaas was het voor de ouders van Adil onmogelijk om hem nog langer thuis te houden. Adil is overgevoelig voor bepaalde kleurstoffen, conserveringsmiddelen en additieven waardoor hij erg druk wordt en obsessief eetgedrag gaat vertonen. Ook was Adil thuis bang voor allerlei situaties en had neiging om steeds weg te lopen. Als zijn moeder hem dan tegenhield dan ging hij bijten, of aan haar trekken en sleuren.
Op de woongroep is Adil vaak in zichzelf gekeerd. Hij kan uren bezig zijn met zijn favoriete bezigheid, het maken van eenvoudige puzzels en bouwwerkjes. Als je hem zijn gang laat gaan, heb je geen kind aanhem. Maar toch is dit verstandig: hoe minder Adil namelijk gestoord wordt in zijn bezigheid hoe minder contact je krijgt met hem. Belangrijk is dat de wereld voor Adil overzichtelijk en herkenbaar blijft. Wordt er te weinig structuur aangeboden of lopen sommige dingen anders dan hij gepland had, dan vervalt hij in een van zijn buien. Hij begint te gillen, te huilen en zichzelf en/of anderen te bijten, onzindelijk gedrag vertonen (smeren van ontlasting)..
De ouders hebben de begeleiders nadrukkelijk gevraagd of ze in de begeleiding rekening willen houden met de achtergrond van Adil.
Jij bent stagiaire op deze groep en je had vanuit je opleiding een observatie verslagje gemaakt van een uitstapje met Adil
Met een busje gaan zij naar een tuincentrum;
"We gaan een mooie kerstboom uitzoeken die in de woonkamer komt te staan". De stemming is goed: er worden liedjes gezongen, zoals ,,Berend Botje, ,,Zagen, zagen, wiede, wiede wagen, en Drie maal drie is negen.
Dan raakt Adil opgewonden: hij ziet een hond die hard naar ons busje blaft en een eindje met ons mee rent. Adil zijn stemming slaat heel snel om als het busje stopt en iedereen is uitgestapt. We hebben nauwelijks een paar passen gezet of Adil laat zich vallen en begint hard op zijn hand te bijten. Hij gilt, en even later huilt hij hard. Zodra hij de kans krijgt bijt hij ook nog in de hand van je collega. Eindelijk na veel gesjor en getrek staat Adil weer op. Ze gaan ondertussen een mooie boom uitzoeken maar Adil blijft maar doorhuilen. Pas als ze in het busje zitten om weer naar huis te gaan kalmeert hij.
Het heeft allemaal veel indruk op je gemaakt. Je hebt onlangs nog bij een gesprek gezeten met de pedagoog van de groep. Je hebt toen verschillende benaderingswijzen gehoord maar je hebt er toen weinig van begrepen. Er werd gesproken over een onveilige hechting en gentle teaching werd er ook bij genoemd. Ook had de pedagoog het over een sessie met de methode volgens Heikoop "Anders kijken naar". Methode van Vlaskamp, Goldsteintraining. Het duizelde je allemaal een beetje.
Om heel eerlijk te zijn ben je ook wel een beetje bang voor Adil. Het is een grote vent en je begrijpt weinig van zijn belevingswereld. Soms houden de begeleiders Adil ook een tijdje stevig vast. Je vraagt je af of dit allemaal wel mag. Je hebt op school net iets geleerd over de BOPZ. Toch maar eens een gesprekje aanknopen met je werkbegeleider.